شبانه ،
نقش ميزدم بر بوم های نقاشی ،
هفت پرنده را ،
از زوايای ديد قلبم .
صبح که چشم گشودم ،
هفت تابلو ديدم از تو ،
تو !
با انحنای نرم آرامش چشمها و خطوط چهره و اندام بی نهايت زيبايت !
وحی
زيبايی تويی !
تو الهام می بخشی ،
تو می آوری روشن ترين کلماتِ ناياب را ،
تمامِ صفت های بی مانندِ آن کلماتِ نادر تويی !
دستم را تو ميگيری ،
من فقط می نويسم شعری را که تويی !

                                              "سیدعلی صالحی"

آغاز ديوانگی است...
اينگونه که من ميخواهم هر نفس بوسيدن چشمهايت را.
زاده شدنم مگر برای همين رسالت نبوده است؟ 

                                                         "سیدعلی صالحی"

کاش میرفتم یه گوشه حیاط...

کز میکردم کنج دیوار...

زیرآفتاب داغ...

و آروم آروم آب میشدم...

تا حداقل دلت میسوخت برام...

ومیومدی دستمو محکم می گرفتی...

ومیبردیم هرجایی که خودت میری...

هرجایی که توش آرامش تو باشه...

واحساسی مبهم وشیرین بینمون درجریان باشه...

آه...

کاش وقتی صدات میکنم بشنوی...

کاش انقد کم طاقت نباشم...

کاش هوا انقدر گرم و آزاردهنده نبود...

+یه حس بی رحم هست...که انگار منو رها کردی...آه...

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن...که دوست خود روش بنده پروری داند...

غلام همت آن رند عافیت سوزم...که در گداصفتی کیمیاگری داند...

وفاوعهد نکو باشد ار بیاموزی...وگرنه هرکه تو بینی ستمگری داند...

                                                                            "حافظ"

تنگ آب از روزهای قبل خالی تر شده است

زندگی در دوستی بامرگ عالی تر شده است...

برای صحبت آیینه ها به سنگ بیندیش...

صریح باش که دل طاقت کنایه ندارد...

درمقامات تحیر جای استدلال نیست

عقل می خواهد که من هرگز نفهمم چیستم...

                                                       "فاضل نظری"

کابوس هایی که دربیداری بیاد نمی آوری...

وقتهایی که درخواب هم درد را احساس میکنی...

و لبخندت درجستجوی چشمانی گم شده...

هوا سنگین وگرم...

صدا در سرت سرگردان...

ذهن دراختیار نقاط سیاه...

خستگی مثل پیله ای بدورت پیچیده...

وزن نگاه ها از توانت خارج شده...

و بغضی که هست ونیست...

بنویس...وخط بزن...

بنویس...وپاک کن...

نگذار چیزی درونت حکاکی شود...

همه چیزباید گذرا باشد...

دور بایستند از تو...

بشنوی کسی صدایت می کند...ولی خودت را سرگرم کاری کنی...

فرار کن...

از خودت...

از ترسهایت...

از احساسی که هست...

فرارباید کرد...

+این نوشته رو چندوقت پیش نوشتم...ولی الان یهو دلم خواس بذارمش...

مرگ...

آخرین فاصله باقی مانده بین ماست...

وما حل شده ایم...

در چیزی نامعلوم بین خودمان...

شاید یک یاچند احساس...

شاید یک حضور...

نمیدانم...

مدت هاست...که ما در رویاها غرق نمی شویم...

این رویاها هستند که غرق ماشده اند...

وماده دیگر گنجایش ندارد...ظرفیت ندارد...

ظرفیت دستهایمان را...

ظرفیت چشمهای دوخته شده ی مارا ندارد...

و واژه ها قالب تهی میکنند...

وقتی که نگاهت مرا احاطه کرده باشد...

من آرام صدایت میکنم...

و تو آرام تر...لبخند می زنی...

آوار بغضهایم...مرا ازدست نخواهند داد...

که چون تویی مرا دربر گرفته...

خواب خوب بی پایان...

+دستورتون خوب انجام شد عایا؟! :)

آری،ما غنچه یک خوابیم...

-غنچه خواب؟ آیا می شکفیم؟

-یک روزی،بی جنبش برگ.

-اینجا؟

-نی،در دره ی مرگ...

-تاریکی،تنهایی...

-نی،خلوت زیبایی...

-به تماشا چه کسی می آید؟چه کسی مارا می بوید؟

- ...

-و به بادی پرپر...؟

- ...

- و فرودی دیگر؟

- ...

+دوست دارم سهراب سپهری عزیز... :)

رفتی تو و رفتی تو و...جای تو را از یاد تو آکنده اند...

تصویر زیبای تو را....تصویر زیبای تو را برسنگ وصخره کنده اند...

انگار که روح فرهاد...ز بیداد...ز بیداد...سر داده ناله برباد...

شیرین من کجایی؟...شیرین من کجایی؟...

از بیستون می آید صدایی...امان از این جدایی...شیرین من کجایی؟...

فرهادم وفریاد من تا آسمان ها میرود...همراه یادت یاد من تا بی زمان ها میرود...

امان از این جدایی...شیرین من کجایی؟...

ای هرستون از بیستون با نقش تو آذین شده...ای کام بخت پیر گل با نام تو شیرین شده...

با شوق دیدن تو سرتا به پا نگاهم...تا نقش خود ببینی در چشم بی گناهم...

می گیرمت از شب خبر...شیرین من کجایی؟...

میپرسمت از هر سحر...شیرین من کجایی؟...

گویی هنوزهم تیشه ام باصخره دارد گفت وگو...تا که بگیرد بیستون از خون سرخم آبرو...

از بیستون می آید...شبانه...شبانه...عشقی که می سراید باگریه این ترانه...

"هرسونسیمی می وزد...ویران تر از ویران منم...هرسایه اینجا میخزد...چون روح سرگردان منم..."

+من خرابه این شعرم...آه...امان از این شعر...

تنهات یافتم !

هر یکی به چیزی مشغول و بدان خوش دل و خرسند: بعضی،روحی بودند،به روح خود مشغول بودند.بعضی به عقل خود،بعضی به نفس خود !

تو را بی کس یافتم...همه یاران رفتند به سوی مطلوبان خود!

تنهات رهاکردند...

من،یار بی یارانم...

                             "شمس تبریزی"

من1: حالم بده...

من2: امشبم میگذره...تموم میشه بالاخره...

من3: هه...احمق...باز داری خودتو گول میزنی؟! خو امشبم بگذره...فردا چی؟! فردا خیلی بهتره؟!...بدبخت...هیچکارم نمی تونی بکنی...همینه که هست...

من4: هیس...هیسسسسس...حق نداری انقدر سیاه اندیش باشی...

من5: از این نوشتن بدم میاد...از مامان...از بابا...از خونه...از این پرده...اما از خودم بدم نمیاد...دلم برای خودم میسوزه...

من6: بخواب...بخواب...بخواب...همش بخواب...غفلت بهترین راهه...بخواب لعنتی...

من7: این بخشی از سرنوشت توست...باهاش کنار بیا...هه...

من8: چیکارکنم؟!...

من9 وخیلی من های دیگه: ...........

من1: حالمممممممممممم بدههههههههه...خدایااااااااااااااااااااااا....آه...خدایا...

من0: بسه دیگه...بسه...بسه...

همه ی من ها: ....................آه...

همه ی من ها: بارون...

من0: هه...

+ هرسونسیمی می وزد...ویران تر از ویران منم...

   هرسایه اینجا میخزد...چون روح سرگردان منم...

وقتی ازم دوری         حس میکنم نیستم

حتی تو رویاهام         تو سایه وامیستم

وقتی ازم دوری         خورشیدبیهودست

همبستر شبهام        فکرهای آلودست

دستای تو دورن         چشمای من نزدیک

مسافرخاموش          تو کوچه ی تاریک

هم پرسه بامجنون     هم تیشه بافرهاد

خواهان دستاتم        بی حرف،بی فریاد

این ساعت خسته     این مرد تکراری

هم درد باسیگار        باقرص وبیداری

دستای تو دورن         میمیرم اینجوری

حرفامو باورکن          وقتی ازم دوری...

                                                "م.پژواک"

+وای...تو چقد قریحه داری دخدر... :)

سکوت صدای ماشد

تو خالی سه شنبه

حال غمو گرفتیم

سر بریدیم با پنبه

                    تو ساعت کلاسو

                     زیر نگاه بارون

                    دست همو گرفتیم

                    یکی شدن دلامون

پریدیمو پریدیم

حتی به ابر رسیدیم

خورشیدو دوره کردیم

رنگ خدا رو دیدیم

                     بوی حرم شنفتیم

                    فاصله بود تا دوردست

                     چشمارو بستیم انگار

                    مکان به قصه پیوست

حافظ و فال خوبش

قرآن وحال و نورش

خدا به ما دم عید

هدیه داده چجورش

                       کاش که زمان بمونه

                       از رو دلا رد نشه

                       ارزش دوس داشتنه

                       دوتا دلامون کم نشه

                                               "م.پژواک"

+این ترانه رو یکی از دوستای خوبمممممم نوشته... :))))))

+آهنگ وبلاگمان را عوض کردیم... D:

وقتی دست اندوه
صندوقچه ی ذهنم را
از کلمات تهی می کند
این برق نگاه توست
که شعر را
به تن این کاغد سیخ می کند...

"شهریار شفیعی"

+چند وقته نمی تونم بنویسم باز... :| چقد ننوشتن آزار دهندست... :|

روز هاست غمگینم

در عکسهایم...در ترانه هایم...

در اتاقم...در زندگی...در دنیا...

صدای من وقتی تو را صدا میکند غمگین است...

و مدتهاست

در چشمانم خوابی خزیده

اما من هنوز بیدار

و چون سایه ای سرگردان

به این سو وآن سو گریزانم...

می گردم...نمی دانم به دنبال چه...شاید تسکینی...

و به تو تکیه میکنم

درحالی که دردها به من تکیه کرده اند...

نگاه نگرانت را به دنبال خودم میکشانم...

من در عمق روح تو قدم گذاشتم اما

عمق روح خودم متروکه مانده...

روزهای خوب...

امان از روزهای خوب...

×بغض...بغض...بغض...من بانوی بغض ها هستم...

×چندوقته دچار یک آرامش عجیب و ترسناکم...

×های بارون...بارون...فقط همین...

نوروز من

آغوش گرم توست...

چشم که باز می کنی

بهار می رسد از راه.

+پیشاپیش عید همه مبارک...خوش باشین... :)

همین که از من دور باشی کافیست...

تا قلبی آشنا بایستد

و قطار خوشبختی ایستگاهش را گم کند...

همین که از من دور باشی بس است...

تا ماه و روشنی از من دور باشند

و کسی در گیجی خیابان به تاریکی رجوع کند.

                                                "محمد آشنا"

+تو بودی،تو تقویمام که تغییرا رو کاشتی...واسه رسیدن یه مسیر طولانی داشتی...